Missie

Antigone is een theaterhuis waarin makers en spelers maximale ontplooiings- en speelkansen krijgen. We richten ons sterk op de ontwikkeling van het artistiek potentieel van jonge kunstenaars.

Antigone neemt vier artistieke kerntaken op, die steeds worden gedacht (en herdacht) in verbinding met elkaar: productie, ontwikkeling, participatie en presentatie.

Antigone is gestoeld op een horizontale pedagogie, waarbij ervaren artiesten, jonge kunstenaars en niet-professionelen hun expertise delen met elkaar en samen het theater van de toekomst vormgeven.

Antigone benadert theater als een speelruimte waar mensen uit alle geledingen van de werking via de verbeelding in dialoog treden met elkaar. Een safe en brave space voor maatschappelijke ontvoogding en persoonlijke ontplooiing.

Antigone is een lokaal en regionaal verankerd gezelschap dat tegelijk elke creatie zo breed mogelijk verspreidt via een uitgebreide nationale en gerichte internationale spreiding. Antigone is een open huis, dat streeft naar artistieke en maatschappelijke meerstemmigheid binnen publiek, artiesten, participanten en de eigen equipe.

Het verhaal dat Antigone voor de toekomst wilt schrijven, zal fundamenteel meerstemmig zijn. Meerstemmig in de verhalen die op de scène worden verteld en in de vertelvormen die we ervoor inzetten.

De wereld waarin we leven raakt steeds meer gepolariseerd, en niet alleen in ideologisch opzicht. Onder invloed van de pandemie werden de bubbels waarin we leven alleen nog maar kleiner. Die kleine bubbels voelen aan als veilig in een steeds onoverzichtelijkere, complexe buitenwereld, maar ze maken dat we het contact kwijtraken met mensen die niet per se onze gelijkgestemden zijn. We hebben plekken nodig waar die bubbels opnieuw met elkaar in zachte botsing kunnen komen en kunnen openspatten. Waar mensen elkaar opnieuw kunnen contamineren en waar nieuwe, hybride verhalen kunnen ontstaan. Waar we opnieuw met elkaar tot spelen kunnen komen. Antigone wordt zo’n plek.

We denken ons huis niet als een formeel instituut, maar als een speelruimte, als een club. De clubgedachte staat voor datgene wat het individu overstijgt, voor de dynamiek tussen mensen. In engere zin is het woord ‘club’ ontleend aan de institutionele psychiatrie en de werking van de Franse Clinique de La Borde. Binnen de kliniek is de club het orgaan, de wekelijkse bijeenkomst waar het verschil dokter/patiënt, bevoegde/onbevoegde wordt opgeheven en iedereen een stem krijgt in het reilen en zeilen van de kliniek in een fundamenteel meerstemmige ontmoeting. In bredere zin refereert de club aan die vormen en momenten waarin mensen elkaar in kleine of grote groepen ontmoeten, en de energieën die daarbij vrijkomen: van de voetbalclub tot de carnavalsvereniging, van de debatclub tot de krakersbeweging, van de nachtclub tot de shishabar.

Antigone wil als artistieke organisatie een speelruimte zijn waarin bevoegden en onbevoegden, nieuwe en oude Belgen, rechtse rakkers en linkse ratten, ceo’s en steuntrekkers, spelers, makers en publiek opnieuw met elkaar in zachte botsing kunnen komen. Uit die frictie kunnen nieuwe verhalen en artistieke talen ontstaan. En elk medium dat nodig is om die nieuwe, hybride verhalen te vertellen, kan worden ingezet: van opera tot slam poetry, van Vlaamse poppenkast tot Arabische poëzie.

Om te kunnen spelen moet er iets op het spel staan. Of het nu gaat om het sociaal-artistiek project, een nieuwe voorstelling of een festival; in alle geledingen van het huis kiezen we voor inhouden met een urgentie. Van de coronacrisis tot Koning Voetbal, van klokkenluiders tot het klassieke gezinsmodel: we trachten elk onderwerp uit de taboesfeer te trekken met humor en poëzie, om het opnieuw met een open blik te benaderen.

Antigone wordt een huis dat net groot genoeg is om een brede groep mensen te kunnen bereiken, en net klein genoeg om wendbaar te blijven en zich aan te passen aan elk individu dat er binnenkomt. Toeschouwers, spelers, makers of deelnemers worden zo veel mogelijk benaderd in hun eigenheid. De mens in al zijn verschijningsvormen, met verbeelding, kracht en kwetsbaarheid, is de maatstaf van het huis.